ท้ายพยางค์ (เสียงสระและเสียงพยัญชนะสะกด) ของ พินอิน

อักษรพินอินจะปรากฏเป็นตัวหนา และปรากฏเป็นสองรูปแบบได้แก่ รูปแบบที่ไม่มีเสียงพยัญชนะต้น และรูปแบบที่มีเสียงพยัญชนะต้นซึ่งจะมีขีดนำหน้า

ตัวท้ายตัวจบ
∅/i//u//n//ŋ/
ตัวกลาง∅-i¹
[ɨ]
(อือ)		e, -e
[ɤ]
(เออ)		a, -a
[a]
(อา)		ei, -ei
[ei̯]
(เอย์)		ai, -ai
[ai̯]
(ไอ/อาย)		ou, -ou
[ou̯]
(โอว)		ao, -ao
[au̯]
(เอา/อาว)		en, -en
[ən]
(เอิน)		an, -an
[an]
(อัน/อาน)		-ong
[ʊŋ]
(เวิง, อุง)		eng, -eng
[əŋ]
(เอิง)		ang, -ang
[aŋ]
(อัง/อาง)
/i/yi, -i
[i]
(อี)		ye, -ie
[i̯e]
(เย, อีเย)		ya, -ia
[i̯a]
(ยา, เอีย)		you, -iu
[i̯ou̯]
(โยว, โอฺยว)		yao, -iao
[i̯au̯]
(เยา/ยาว, เอียว)		yin, -in
[in]
(อิน)		yan, -ian
[i̯ɛn]
(เยียน, เอียน)		yong, -iong
[i̯ʊŋ]
(ยฺวืง, อฺวืง)		ying, -ing
[iŋ]
(อิง)		yang, -iang
[i̯aŋ]
(เยียง/ยาง, เอียง)
/u/wu, -u
[u]
(อู)		wo, -uo³
[u̯o]
(วอ, อฺวอ)		wa, -ua
[u̯a]
(วา, อัว/อวา)		wei, -ui
[u̯ei̯]
(เวย์, เอฺวย์)		wai, -uai
[u̯ai̯]
(ไว/วาย, อวาย)		wen, -un
[u̯ən]
(เวิน, เอฺวิน)		wan, -uan
[u̯an]
(วัน/วาน, อวน/อวาน)		weng
[u̯əŋ]
(เวิง, อุง)		wang, -uang
[u̯aŋ]
(วัง/วาง, อวง/อวาง)
/y/yu, -ü²
[y]
(อวี)		yue, -üe²
[y̯e]
(เยฺว, เอฺว)		yun, -ün²
[yn]
(ยฺวืน, อฺวืน)		yuan, -üan²
[y̯ɛn]
(ยวืออัน, อวืออัน)
¹ -i อักษรนี้ใช้ผสมกับ zh ch sh r z c s เท่านั้น² ü จะเขียนเป็น u เมื่อตามหลัง j q x y³ uo จะเขียนเป็น o เมื่อตามหลัง b p m f

เสียง /ər/ (เออร์ เช่น 而, 二, ฯลฯ) ซึ่งไม่ปรากฏในตาราง จะเขียนเป็น er ซึ่งเป็นเสียงสระตัวเดียวที่ไม่มีเสียงพยัญชนะต้น สำหรับรูปต่อท้าย -r (ร์) ระบบพินอินไม่ได้กำหนดไว้เป็นพิเศษ จึงสามารถนำไปต่อท้ายสระของพยางค์ก่อนหน้าโดยไม่ทำให้เสียงของพยางค์นั้นเปลี่ยนไป นอกจากนี้ก็ยังมี ê [ɛ] (เอ เช่น 欸, 誒) และเสียงกึ่งพยางค์เช่น m (อืม เช่น 呒, 呣), n (อืน เช่น 嗯, 唔), ng (อืง เช่น 嗯, 𠮾) ใช้เป็นคำอุทาน

อะพอสทรอฟี (') จะใช้เพื่อเป็นการแบ่งพยางค์ เมื่อการเขียนติดกันอาจก่อให้เกิดความกำกวม โดยเฉพาะเมื่อเขียนโดยไม่ใส่วรรณยุกต์ เช่นระหว่าง pi'ao (皮袄/皮襖) กับ piao (票) และระหว่าง Xi'an (西安) กับ xian (先)